Karaiby (Wyspy Karaibskie; dawniej: Indie Zachodnie) – region składający się z Morza Karaibskiego, tamtejszych wysp (w całości znajdujących się na Morzu Karaibskim, lub też częściowo z nim graniczących, a częściowo z Oceanem Atlantyckim) oraz otaczających je wybrzeży. Region jest położony na południowy wschód od Zatoki Meksykańskiej i kontynentalnej Ameryki Północnej, na wschód od Ameryki Centralnej i na północ od Ameryki Południowej.
W położonym w zdecydowanej większości na płycie karaibskiej regionie znajdują się tysiące wysp i wysepek[1]. Większość z nich tworzy łuki wyspowe, wyznaczające północną i wschodnią granicę Morza Karaibskiego. Wyspy Karaibskie składające się z Wielkich Antyli na północy i Małych Antyli na południu i wschodzie (w tym Wyspy Zawietrzne) są częścią Indii Zachodnich, do których zaliczany jest również archipelag Bahamów[a] (tj. Bahamy oraz Turks i Caicos). W szerszym znaczeniu kraje kontynentalne jak Belize, Wenezuela, Gujana, Surinam i Gujana Francuska też są włączane do regionu Karaibów.
Najbardziej stabilna sytuacja polityczna panowała na brytyjskiej Jamajce. Na wyspie Brytyjczycy zorganizowali wielkie wydajne plantacje trzciny cukrowej. Prace na nich wykonywali również czarnoskorzy niewolnicy, lecz uzyskali oni w 1834 r. status ludzi wolnych. Wówczas też zaczęto stosować mechanizację prac na plantacjach trzciny cukrowej i wybudowano duże rafinerie cukru na wyspie. Wyspa przynosiła ciągle wielkie dochody i była najbardziej rozwinięta gospodarczo na Karaibach. Gdy popyt na cukier po 1870 r. zmalał, w wyniku konkurencji cukru kubańskiego i brazylijskiego, plantatorzy na Jamajce przestawili się na produkcję bananów i rumu.
